नवी दिल्ली, 27 मार्च : लॉकडाऊन जाहीर होताच हजारो कंपन्यांनी आपल्या कर्मचार्‍यांना घरी जाण्याचे आदेश दिले. गुरुग्राममध्ये काम करणाऱ्या एका राजकुमार नावाच्या व्यक्तीलाही असाच आदेश देण्यात आला होता. त्याचा मालक म्हणाला, “घरी जा आणि तेथेच रहा.” पण, राजकुमारचे घर एक हजार किमी लांब आहे. ते म्हणजे छपरा, बिहारमध्ये. त्याच्याकडे फक्त 1 हजार रुपये असून पुढील पगार कधी येईल याची काही कल्पना नाही. अशा परिस्थितीत स्वतः गुरुग्राममध्येच राहण्यात अर्थ नाही. अडचण अशी आहे की गावी जाण्यासाठी त्याला कोणताही मार्ग उपलब्ध नाही. 3 महिन्यांचं लेकरू आणि 58 वर्षांची आईसोबत प्रवास तीन महिन्यांची मुलगी आणि 58 वर्षांची आई यांच्यासह बुधवारी सकाळी राजकुमार आणि त्याची पत्नी गावाला निघाले. त्यांच्यासारखेच, आणखी बरेच लोक रस्त्यावर चालत होते, या आशेने की घरी पोहोचण्याचा काहीतरी मार्ग निघेल. संध्याकाळपर्यंत पायी निघालेल्या लोकांची गर्दी यूपीला पोहोचली. एका दिवसात या सगळ्यांनी दिल्लीचं अंतर पार करून 50 किमी अंतराचं लक्ष ठेवलं आहे. काही स्थानिकांनी त्यांना अन्नाची पाकिटे दिली. कुठेतरी एखादी गाडी सापडेल असा विचार करून ही मंडळी पायी निघाली आहेत. हे वाचा - Corona Virus: कोरोनाशी दोन हात करण्यासाठी लष्कराकडे आहे 6 तासांचा मास्टर प्लान
रस्त्यावर चालणाऱ्यांची टोळी दिल्ली-एनसीआरच्या रस्त्यावर अशा अनेक टोळी आहेत. गावात परतणारे बहुतेक कारखाने व रोजंदारीचे मजूर आहेत. कारखाने आणि व्यवसाय बंद पडल्यामुळे ते अचानक बेरोजगार झाले. त्यांचे गावोगावी स्थलांतर करणे ही देखील सरकारसाठी चिंतेची बाब आहे. कारण लॉकडाऊनचा हेतू धोक्यात आला आहे जो लोकांची हालचाल थांबवू शकतो. बुधवारी सायंकाळपर्यंत गाझियाबादला पोहोचलेला राजपुत्र म्हणाला, ‘मी खोलीचे भाडे कसे देणार? माझ्याकडे घरी परतण्याशिवाय पर्याय नव्हता. शेवटी, जेव्हा मालकाचा कॉल येईल तेव्हा मी परत येईन. हे वाचा - शरद पवारांनी केलं मोदी सरकारच्या घोषणांचं स्वागत, मात्र व्यक्त केली ‘ही’ अपेक्षा ना खिशात पैसा ना घरी जाण्याचं काही साधन मनोज ठाकूर हे गाझियाबादमधील वैशाली येथील एका कारखान्यात काम करतात. त्याला आनंद विहार बस टर्मिनलमधून काही मार्ग सापडला नाही तर तो दहा तास चालून दादरीला गेला. तो म्हणाला, ‘मी फॅक्टरी जवळ भाड्याच्या खोलीत राहतो. मी संध्याकाळी 3 वाजता चालायला सुरूवात केली आणि दुपारी 1 वाजता दादरीला पोचलो. माझ्याकडे अन्न आहे, पण पाणी नाही. महामार्गावर एकही दुकानं उघडलेले नाही. यूपीच्या एका जिल्ह्यात आपल्या घरी पोहोचण्यासाठी मनोजला अजूनही 160 किमी चालत जावे लागले. हे वाचा - नराधमांनी लॉकडाऊनचा घेतला फायदा, विद्यार्थिनीवर 10 जणांनी केला बलात्कार सरकारकडे तक्रार - आधीच का नाही सांगितलं? दरम्यान, मनोरमा आणि तिची 11 वर्षांची मुलगीही चालत आहेत. ती म्हणाली, ‘आमच्यासारख्या लोकांना जगण्यासाठी रोजदारी लागेल. आमच्याकडे भाड्याच्या खोलीत राहण्यासाठी महिनाभर जास्त पैसा शिल्लक नाही. आम्ही रात्रभर लोकांची वाहनं थांबवत राहिलो पण आम्हाला कोणी मदत केली नाही. आमच्यासमोर जे गाड्यांनी गेले त्यांनी आमचा विचार करायला हवा होता. ते लोक तर आता घरीही पोहोचले असतील. मी माझ्या मुलीसोबत कुठे रात्र घालवली हे माझं मलाच माहित आहे. हे वाचा - पत्नीने अंघोळीसाठी सांगितलं तर पतीने केली आत्महत्या, कोरोनामुळे घडली घटना